– Όταν τα ξημερώματα της 11 Νοεμβρίου 1913 ο ανθυπίλαρχος Φιλόλαος Πηχεών, γόνος παλιάς Καστοριανής οικογένειας

, με δυο τρεις ιππείς του ελληνικού στρατού έμπαινε στην Καστοριά, την εύρισκε άδεια από κάθε υποψία Τούρκου οπλίτη. Ο διοικητής της πόλης Μεχμέτ μπέης είχε προβλέψει τις εξελίξεις και είχε αποτραβήξει τα στρατεύματα του παραδίδοντας την πόλη αμαχητί.

Η Καστοριά δεν ήτανε τότε ένας αυτόνομος νομός. Ηταν επαρχία προσαρτημένη στον νομό Φλωρίνης. Μετά από κάποια χρόνια διαχωρίστηκε, αυτονομήθηκε και στις δεκαετίες που ακολούθησαν -αφού ενισχύθηκε και με την εγκατάσταση εκατοντάδων προσφυγικών οικογενειών από την Μικρά Ασία- ήκμασε και έγινε ένας ευλογημένος τόπος.

Σήμερα η Καστοριά μας βρίσκεται σε αποδομή. Σε μια αδικαιολόγητη αποδθνάμωση του οικονομικού, κοινωνικού και δημογραφικού ιστού της. Και αυτό δεν οφείλεται σε έργα εχθρών αλλά σε αμέλειες και κακές πολιτικές τακτικές τόσο των εθνικών κυβερνήσεων όσο και της τοπικής ηγεσίας. Η Καστοριά χρειάζεται σήμερα άλλη μία απελευθέρωση.

Να αποτινάξει την απάθεια, την αδιαφορία, τον ωχαδελφισμό και να ξαναμπεί στο μονοπάτι της προόδου και οικονομικής ευρωστίας. Χρειάζεται άξιους ανθρώπους να την καθοδηγήσουν σε ένα ασφαλές και πρόσπορο μέλλον. Θα τους έχει?

Λεωνίδας Εκιντζόγλου