Mικρό, μου την έδιναν τα γενέθλια μου γιατί σηματοδοτούσαν το τέλος των εορταστικών διακοπών. Την επομένη είχα σχολείο. Μεγάλο, μου την έδιναν γιατί μεγάλωνα.
Από καιρό έχω διαπιστώσει ότι το μέρος εκείνο της ανθρώπινης φιλοσοφίας που θεωρεί το μέλλον ως επένδυση κάθε φιλοδοξίας είναι -αν όχι για πέταμα- πολύ υπερεκτιμημένο. Κάθε χρόνο η εντροπία παίρνει το πάνω χέρι. Κάθε χρόνο η φθορά κυριαρχεί και μας κλέβει κάτι τις.
Θα ήμουν απολύτως ικανοποιημένος αν δεν μεγάλωνα πια, άν δεν άλλαζα πλέον, αν κρατούσα ό,τι έχω τωρα: Την υγεία μου, τις αναμνήσεις μου, τις σκέψεις μου, τους έρωτες μου, τις αναμνήσεις μου τα βιβλία και τα επιβιωτικά μου ματζαφλάρια. Δεν θέλω τίποτα απολύτως περισσότερο. Μπορεί να ακούγεται περίεργο κι αρκετά Παπαδιαμαντικό αυτό, αλλά έτσι είναι.
Οσοι από την άλλη πλευρά το επιθυμείτε, αγωνιστείτε για ένα καλύτερο μέλλον. Δικό σας και του κόσμου ολόκληρου. Με τις ευχές μου. Δεν υπάρχει τίποτε λάθος σε αυτή την διάθεση. Απλώς δεν την συμμερίζομαι. Δεν συμμερίζομαι την εκδοχή ότι το μονοπάτι που έχει πάρει η ανθρωπότητα είναι το ορθό.