Παραβρέθηκα πρόσφατα στην συνέντευξη που παραχώρησε στα τοπικά ΜΜΕ ο δήμαρχος Καστοριάς και άκουσα να ακυρώνει το πρότζεκτ της προηγούμενης δημοτικής αρχής για την δημιουργία πολιτισμικού κέντρου στην είσοδο της πόλης και να το μεταθέτει εκεί που ήταν πάντα:
- Στην καρδιά της Καστοριάς.
• Στο μισογκρεμισμένο σήμερα ‘πνευματικό’. Στην παλιά, καλή, κοσμική μας ‘Ελλη’, το κέντρο που φιλοξένησε εκατοντάδες χοροεσπερίδες, δεξιώσεις, ξεφαντώματα και γιορτές γενεών και γενεών καστοριανών μπον βιβέρ.
Η πρόταση και οι δρομολογήσεις του προηγούμενου Δημάρχου πρέπει να είχαν -και θα έχουν σίγουρα- υποστηρικτές και θιασώτες. Επειδή και αυτές στηρίζονται επάνω σε κάποια επιχειρήματα, τα οποία δικαιούνται εμπεριστατωμένων και πειστικών απαντήσεων και αντεπιχειρημάτων. Αν τελικά προκύψει μια κάποια διαφωνία, αυτή θα πρέπει να οδηγήσει σε μια αντιπαράθεση ψύχραιμη, ήπια που θα εξελιχθεί με την απαιτούμενη σοβαρότητα. Ολοι στο τέλος θα πρέπει να ομονοήσουν. Θα πρέπει βαθιά μέσα τους να πειστούν ότι το νέο πρέπει να ταυτιστεί χωρικά με παλιό πνευματικό κέντρο της πόλης.
• Το κυριότερο των επιχειρημάτων που διαβλέπω για την επιλογή της τοποθεσία στην είσοδο του λαιμού ήταν η άπλα χώρου που διαθέτει η εκεί τοποθεσία. Μια άπλα που προϊδεάζει για την δημιουργία και την λειτουργία ενός άπλετου και άνετου πάρκινγκ. Πρόκειται για μία πολυτέλεια η οποία δεν υπάρχει στην επάνω πόλη. Το παλιό πνευματικό, είναι αλήθεια, πως βρίσκεται σε μια τοποθεσία στενόχωρη, που δύσκολα μπορεί να εξυπηρετήσει μεγάλες αυτοκινητοπομπές, αν πραγματικά δρομολογηθούν εκεί στο μέλλον πολιτισμικά συμβάντα τα οποία θα προκαλέσουν μεγάλες προσελεύσεις κοινού.
• Και πως λειτουργούσε, θα αναρωτηθεί κανείς, το παλιό πνευματικό?
• Ζούσαμε μήπως τότε σε μια πόλη δίχως αυτοκίνητα?
• Οχι βέβαια. Απλά ήμασταν πιο περπατησιάρηδες και πιο καλόβολοι τύποι που καταδεχόμασταν να κάνουμε μερικές εκατοντάδες μέτρα ποδαράτα. Για μας τότε ο πολιτισμός ήταν ένα μεγάλο ζητούμενο, ικανό να μας συνεπάρει και να απαρνηθούμε επ’ ολίγον την χαρά της αυτοκίνησης. Ανηφορίζαμε την Αγίου Αθανασίου, κατηφορίζαμε την Καραβαγγέλη, και την Μεραρχίας για να συναντηθούμε όλοι εκεί, βολτάροντας σε ένα από τα πιο γραφικά μέρη με την ωραιότερη θέα της πόλης, καταντικρύ στις περήφανες κορφές του Βιτσίου. Και το κάναμε με όποιον ρουχισμό ήταν απαραίτητος, με όποιον καιρό και με όποιον φωτισμό υπήρχε την κάθε εποχή. Κανένας ποτέ δεν έλλειψε από το πνευματικό αν ήθελε πραγματικά να πάει, αν αυτό που διοργανώνονταν εκεί είχε το ενδιαφέρον του, προτάσσοντας την πεζή δικαιολογία του ‘που θα παρκάρω’.
• Βολευόμασταν, γιατί το μεράκι μας, η πνευματική μας πείνα κι η χαρά μιας σύγχορδης γιορτής ήταν τα καύσιμα που τροφοδοτούσαν μέσα μας φωτιές και κίνητρα πολύ σπουδαία.
• Ξανά το πνευματικό λοιπόν στα παλιά του τα λημέρια και αν, όλες οι προσπάθειες που θα γίνουν για αυξημένες θέσεις πάρκινγκ δεν αποδώσουν και τόσο πολλά, δεν πειράζει. Θα κερδίσουμε λίγο υγιεινό βάδην παραπάνω και θα ζούμε την χαρά να βρισκόμαστε σημαδιακά εκεί που βρισκόμασταν πάντοτε:
• Στην καρδιά της Καστοριάς!
• Ασε που θα δώσουμε έτσι και μια νέα πνοή στην πολύπαθη και σχεδόν ερημωμένη πια απάνω πόλη. Γιατί όλο και μια νέα εμπορική κίνηση θα προκαλέσει στην περιοχή η επιλογή αυτή και η συρροή κόσμου, όλο και μερικά μαγαζάκια υποστηρικτικών παροχών και υπηρεσιών θα ανοίξουνε εκεί, όλο και μερικά χείλη τοπικών επιχειρηματιών θα χαμογελάσουν.
• Ναι! Η απόφαση του νέου Δημάρχου θα πρέπει να κριθεί πολύ σωστή και θα πρέπει να υποστηριχθεί απ΄ όλους.
