Το Σάββατο το απόγευμα, όταν πήρε να σκοτεινιάζει, δυο τρεις άνθρωποι στην νότια παραλία της Καστοριάς εντόπισαν μια αναταραχή μέσα στην λίμνη.
Μια μπίμπα (μαύρη νερόκοτα) που βρισκόταν πίσω από μια παραδοσιακή καστοριανή πλάβα χτυπιόταν, φαινομενικά δίχως λόγο, μέσα στο νερό. Καθώς οι άνθρωποι έστρεψαν όλη τους την προσοχή εκεί αντιλήφθηκαν ότι πουλί κάπου είχε παγιδευτεί και δεν μπορούσε να διαφύγει.
Από το σημείο εκείνο περνούσε η αλυσίδα που αγκύρωνε την βάρκα στην σημαδούρα της και το αβίαστο συμπέρασμα τους ήταν πως το πόδι του πουλερικού μάλλον είχε περάσει μέσα σε κάποιον κρίκο αυτής της αλυσίδας και δεν μπορούσε να ξανατραβηχθεί.
Ενας από τους παραστεκάμενους μου τηλεφώνησε και αφού μου εξιστόρησε το περιστατικό με ρώτησε τι μπορεί να γίνει. Σκέφτηκα την πυροσβεστική, το ΕΤΑΚ, τα φυκοκοπτικά του Δήμου, τον ΝΟΚ, αλλά στο τέλος ζήτησα συνδρομή από την εταιρία προστασίας άγριας ζωής.
Επικοινώνησα αμέσως με τον Ν. Παναγιωτόπουλο. Λυπάμαι Λεωνίδα, μου απάντησε, βρίσκομαι στην Πάτρα. Θα ενημερώσω όμως τον Χρ. Τόσκο να επέμβη -αν μπορεί- εκείνος, μου είπε.
Εν τω μεταξύ η ώρα περνούσε και το σκοτάδι γινόταν όλο και πιο πυκνό. Κάποια στιγμή ο Χρ. Τόσκος μου έστειλε κι εκείνος μήνυμα. «Πήγα επιτόπου και διαπίστωσα πως δεν υπάρχει δυνατότητα να χρησιμοποιήσουμε καμία από τις υπάρχουσες βάρκες της παραλίας για να πλησιάσουμε το πουλί. Είναι όλες δεμένες και κλειδωμένες και οι ιδιοκτήτες τους άγνωστοι. Θα ξαναδοκιμάσω το πρωί.»
Σκέφτηκα την νύχτα αγωνίας που θα περνούσε η νερόκοτα, μαγκωμένη σε εκείνο το σημείο και η ψυχή μου σφίχτηκε, αλλά δεν υπήρχε κάτι περισσότερο που να μπορούσε να γίνει.
Το πρωί ήρθε νέο μήνυμα -ευτυχώς ευχάριστο αυτή την φορά. «Λεωνίδα η επιχείρηση πέτυχε και το πουλί απελευθερώθηκε.
Ηταν πιασμένο με αγκίστρι πετονιάς και με τα πόδια του ήταν ολόκληρα τυλιγμένα σε αυτήν.» Αυτή η εταιρία προστασίας και διάσωσης άγριας ζωής είναι μια αληθινή ευλογία κυρίου για την Καστοριά.
Παίζει έναν ρόλο παραπλήσιο με εκείνον της Πυροσβεστικής. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για αυτή όταν τα πράγματα πάνε καλά αλλά όλοι σπεύδουν να ζητήσουν την βοήθεια της ευθύς μόλις στραβώσουν. Και συνήθως όπου εμπλέκεται τα αποτελέσματα που επιφέρει είναι εξαιρετικά καλά.
Πάρα πολλά ζώα και πτηνά χρωστούνε την ζωή τους στην ύπαρξη και λειτουργία αυτής της εταιρίας. Και έτσι, αφού πω ένα μεγάλο εύγε σε αυτή, θα ήθελα να πω και κάτι ακόμη…
Το συγκεκριμένο περιστατικό (απ)έδειξε για ακόμη μια φορά την ένδεια μας σε θέματα λιμνικής οργάνωσης. Κατ’ αρχήν θα έπρεπε να υπάρχει ένα σώμα άμεσης επέμβασης. Με ένα stand by ταχύπλοο παντός καιρού, κατάλληλο για επιχειρήσεις διάσωσης με όλες τις συνθήκες σε όλες τις εποχές. Και με το κατάλληλο πλήρωμα.
Να υπάρχει δηλαδή ένα είδος lake rangers ή αλλιώς ένα τοπικό λιμεναρχείο, με δυο τρία άτομα ειδικευμένο προσωπικό. Αλλωστε…
Η ύπαρξη λιμεναρχείου κρίνεται απαραίτητη και για έναν ακόμη πιο σοβαρό λόγο. Για την ασφάλεια των σκαφών και των επιβατών τους. Αν χθες είχαμε μια λίστα με αριθμημένα σκάφη και με τα στοιχεία των ιδιοκτητών τους το όλο θέμα θα λυνόταν μέσα σε 15 λεπτά.
Αν υπήρχε λιμεναρχείο, θα υπήρχε και νηολόγιο. Θα υπήρχε και έλεγχος του κάθε σκάφους και υποχρεωτικός ελιμενισμός του σε μια ορισμένη θέση. Θα υπήρχε επιπροσθέτως και εφοδιασμός κάθε σκάφους με τα απαραίτητα σωστικά μέσα και βοηθήματα αλλά και παρακολούθηση όλων των σκαφών που αποπλέουν και εισπλέουν.
Τα ενδεχόμενα ατυχήματος -κάθε είδους- θα ήταν πολύ μικρότερα από τα ισχύοντα σημερινά. Κάποια στιγμή δεν θα πρέπει να ασχοληθούμε ΚΑΙ ΜΕ αυτό?
Του Λ. Εκιντζόγλου)