Εμείς εδώ στην χώρα μας τα εθίματατα τα έχουμε ολίγον λαστιχένια, να τα τεντώνουμε κατά πως μας βολεύουν κάθε φορά και να τα προσαρμόζουμε στα εκάστοτε συμφέροντα μας…
Πάρτε για παράδειγμα το ‘κοπήτηπίτα’ δηλαδή την κοπή της βασιλόπιττας.
Κανονικά αυτή είναι μια πίτα την οποία κόβουμε και τρώμε ανήμερα του Αγίου Βασιλείου, κάθε Πρωτοχρονιά. Μέσα της βάζουμε ένα φλουρί, την γυρνάμε μερικές φορές σαν ρουλέτα (για να μη ξέρει κανείς κατά που θα βρεθεί αυτό) μετά την κόβουμε και μοιράζουμε τα κομμάτια ανάμεσα στα μέλη του σπιτιού, από τον αρχαιότερο προς τον νεότερο, βλέποντας σε ποιον θα πέσει το νόμισμα και θα του φέρει –κατά πως λέμε- τύχη.
Αυτό είναι που συμβαίνει κανονικά. Αλλά εκεί θα μέναμε?
Σκεφτήκαμε, σκεφτήκαμε, στίψαμε το νιονιό μας και απ’ αυτό το εθίματο ήρθαμε και φτιάξαμε ένα καινούργιο, πολύ πιο συμφέρον και παραγωγικό.
Πάμε λοιπόν στον εκάστοτε χ -ψ σύλλογο μας και κανονίζουμε μια σπέσιαλ γιορτή μεταξύ Φεβρουαρίου και Ιουνίου, την οποία την ονομάζουμε (και αυτήν) το «κόψιμο της βασιλόπιτας». Προσκαλούμε δε σ’ αυτήν, ανυπερθέτως, τον βουλευτή, τον αντιπεριφερειάρχη και τον Δήμαρχο, κανονίζοντας κάθε φορά- με μαγικό τρόπο- να πέσει το νόμισμα σε έναν απ΄ αυτούς. Κατόπιν, έτσι όπως τον πετυχαίνουμε τελείως ζαβλακωμένο από την μεγάλη εύνοια της τύχης, του την πέφτουμε για μπαξίσι.
Με αυτόν τον ωραίο και πονηρό τρόπο και το ντόπιο πολιτικό προσωπικό κάνει τις δημόσιες σχέσεις του και κερδάει καμιά ψήφο παραπάνω αλλά και ο σύλλογος μας βγάζει το κατιτίς του.
Αντε καλή τοκοπήτηπιτα και καλή χρονιά παιδιά!

Αλέκτωρ εφώνησε