Αυτή η κρίση θέλοντας και μη μας αναγκάζει να σκεφτούμε λίγο πιο φιλοσοφικά. Να αντιληφθούμε το οξύμωρο του πράγματος:

Ότι καλούμαστε να θυσιάζουμε την κοινωνικότητα μας χάριν της κοινωνικότητας μας!!

Να σταματήσουμε να βγαίνουμε από τα σπίτια μας, να συναντιόμαστε μ’ άλλους ανθρώπους, να αλληλοεπιδρούμε αναμεταξύ μας, προκειμένου έτσι να διακόψουμε την αλυσίδα παραπέρα μεταδόσεων της μόλυνσης και να προστατεύσουμε τους ασθενέστερους αναμεταξύ μας.

Ετσι, αυτός ο αγώνας για επιβίωση, παύει να είναι μονήρης και ατομικός κι αποκτά μια καταφάνερη κοινωνική διάσταση. Γίνεται ταυτόχρονα και ένας αγώνας ανθρωπιάς. Αγωνιζόμαστε ΟΛΟΙ μαζί να σώσουμε τα πιο αδύναμα μέλη του είδους μας!

Και αν στο τέλος η προσπάθεια μας ευοδωθεί, αν καταφέρουμε να έχουμε τις μικρότερες δυνατές απώλειες, τότε -όταν η κρίση θα έχει πια αποχωρήσει- θα μπορέσουμε να ‘άνω- θρώσκοιμεν’ τις κεφαλές και να πούμε πως ναι! Γίναμε πιο άνθρωποι απ’ όσο ήμασταν.

Πως ναι! Γίναμε μια γροθιά όλοι μαζί κι αποδείξαμε το χριστιανικό μας ενδιαφέρον, την συνοχή, την αλληλεγγύη και την άδολη αγάπη για τον διπλανό μας.