Στην πραγματικότητα εδώ και λίγες μέρες όλη η χώρα έχει μπει και υποδύεται έναν μεγάλο αγώνα επιβίωσης
- παλιά, φανταζόμασταν την επιβίωση σαν μια πολύ ηρωική διαδικασία, όπου οι ήρωες της αντιμαχόταν θεούς και δαιμόνους και περνούσαντου κόσμου τα βάσανα, του κόσμου τις κακουχίες και κινδύνους προκειμένου να τα καταφέρουν να βγούνε ζωντανοί μέσα από τους εναγκαλισμούς μίας καταστροφής.
- Διαπιστώνουμε τώρα πως τα πράγματα μπορεί να είναι πολύ πιο τετριμμένα από αυτή την δραματοποιημένη εκδοχή, πως ο θάνατος μπορεί να επελαύνει με πολύ λιγότερες ιαχές και φιοριτούρες κατά πάνω μας. Διαπιστώνουμε πως ο κίνδυνος μπορεί να βρίσκεται αφανής ακριβώς δίπλα μας, μια σκιά και ένας σιωπηρός συνοδός της καθημερινότητας μας
- Αυτή η κρίση της ξενόφερτης και της οικουμενικά διάσπαρτης αρρώστιας, μας διδάσκει ένα σωρό πράγματα:
- Πληγώνει κατ’ αρχήν, απερίγραπτα, την ανθρώπινη μας οίηση.
- Θίγει αυτή την αίσθηση παντοδυναμίας και μεγαλοσύνης που είχαμε αναπτύξει όλα αυτά τα χρόνια. Μας δείχνει το πόσο μικροί κι αδύναμοι παραμένουμε μπροστά στην Φύση και στα τερτίπια της, το πόσο εύκολα τα πράγματα μπορούν να ξεφύγουν από τον έλεγχο μας και να στραφούνε εναντίον μας.
- Μας δείχνει επίσης πως ο αγώνας για επιβίωση έχει δυο διαστάσεις:
- Μια ατομική και μια κοινωνική.
- Μόνοι μας ΔΕΝ μπορούμε να επιβιώσουμε. Το αν τα καταφέρουμε ή όχι εξαρτάται και από τον διπλανό μας. Από το αν αυτός με τον οποίο ερχόμαστε σε επαφή είναι καθαρός ή μολυσμένος. Κι αν είναι… τότε η ζήση μας εξαρτάται από τον γιατρό, από τον νοσοκόμο, από τις παροχές του κράτους και του ιατρικού συστήματος.
Του Λεωνίδα Εκιντζόγλου