Κόλιαντα μπάμπου, κόλιαντα

κι με- κι ‘μενα κουλιαντρίνα,

κι σαν δεν έχεις κόλιαντα

δω μι, δω μι ένα κουρίτσι

– κι τι του θέλεις γάιδαρι

του ξε- του ξένου του κουρίτσι;

– να του φιλώ ,να του τσιμπώ

να μι- να μι ζισταίν’ του βράδυ.

Το βράδυ της παραμονής των καλάντων ,στις 23 Δεκεμβρίου ,την ημέρα του Αγίου Ναούμ, τα παιδιά και μόνο τα αγόρια, ξεκινάμε να ψάλλουν τα κόλιαντα από σπίτι σε σπίτι κρατώντας στο χέρι τους την τζιουμπαρντανίκα, ένα αυτοσχέδιο ξύλο σε σχήμα σφυριού που το φτιάχνουν συνήθως από ρίζα δέντρου . Εχουν επίσης και τον τρουβά , ένα αποθηκευτικό σάκο για να μαζεύουν τα καλουδια που τους δίνουν οι καλονοικοκυρές…

Χτυπάνε με δύναμη τις ξύλινες εξώπορτες των αυλών και τραγουδώντας τα κόλιαντα προσκαλούν τις γυναίκες να βγούνε να κεράσουν για το καλό του σπιτιού . Αν όμως κάποια γυναίκα δεν ανοίξει ,τότε χτυπάνε με τόση δύναμη την πόρτα που μπορεί ακόμη και να την σπάσουν . Οι νοικοκυρές θα κεράσουν στα παιδιά κάστανα, μανταρίνια και καμιά καραμελα ή καρύδια και λεφτοκαρυα, σπάνια δε ,καποια δραχμή … Τα παιδιά θα πούνε τα κόλιαντα μέχρι να χτυπήσει στις 5 το πρωί η καμπάνα των Μεγάλων και Βασιλικών Ωρών των Χριστουγέννων όπου θα σταματήσουν και θα πάνε στην εκκλησιά να κοιννα κοινωνήσουν .