την νύχτα φωτισμένος

Μην είναι μαγεμένος;

Τα κλαδιά του όρθια μπράτσα,

π΄αγκαλιάζουν ουρανους και άστρα,

σκίζουνε κι αποδιώχνουνε

τα σύννεφα τα άσπρα..

Ερμιά… και μόνοι

στους δρόμους διαβάτες

ϊσκιοι απόκοσμοι

σε παράξενα άτια αναβάτες…

Από ανθρώπους..κανένας..

Δεν έμεινε ένας..

Στα σπίτια κλεισμένα

σαν πουλιά φοβισμένα..

Και η λίμνη τα νερά της κοιμίζει

κάτι αδιόρατο την νύχτα σκοτεινό την φοβίζει

Εγκαταλειμένη γυναίκα, που κλαίει θυμίζει

και σαν μάνα την Καστοριά στοργικά νανουρίζει..

Ένας …μα ένας ..

Ένας.. ψαράς δεν έμεινε την νύχτα να ψαρέψει..

Έτσι την λίμνη άφησαν στην μοναξιά να ρέψει;

Θεοφανώ Π. Θεοχάρη