Το δευτερο χειρότερο πράγμα από το να χάσεις άνθρωπο σε πυρκαγιά είναι να δεις να χάνεται το σπίτι σου.

Ενα σπίτ -το κάθε σπίτι- από το πιο πλούσιο έως το πιο φτωχικό είναι ένα θησαυροφυλάκιο αναμνήσεων. Είναι ένα πλήρες οικογενειακό λεύκωμα. Ενα μέρος γεμάτο κειμήλια παραδομένα χέρι χέρι, από γενιά σε γενιά. Εχει μέσα του φωτογραφίες, πίνακες, κοσμήματα, εικονίσματα αγίωνπου ήρθαν από μακρινές πατρίδες, σερβίτσια και σκεύη, έπιπλα, κεντήματα και ρούχα… όλα εμποτισμένα με το παρελθόν, με τα όνειρα, τα συναισθήματα και τις ελπίδες των κατόχων τους.

Οταν χανεται ένα σπίτι είναι κάπως σαν να βγάζει μια τεράστια σβήστρα ο θεός και να σβήνει την καταγωγή κι ιστορία ενός ανθρώπου. Κι ένας άνθρωπος δίχως το σπίτι του δεν είναι πια παρά ένα καράβι δίχως το αγκυροβόλι του