– Δεν είναι πάντα εύκολο να μπαίνεις στο μυαλό του κόσμου αλλά μερικά πράγματα είναι στα αλήθεια εξαιρετικά ευεξήγητα και προφανή. Όταν ο κόσμος ανησυχεί και φοβάται από την επίσειση μίας απειλής, κάνει τα πάντα προκειμένου να την θέσει υπό έλεγχο. Κι όταν αυτό αποδεικνύεται ανέφικτο τότε στρέφεται προς το οργανωμένο κράτος και απαιτεί από αυτό να διευθετήσει την αρρυθμία.
Έχουμε να κάνουμε εδώ με ένα SOP (Standard operation procedure), με μία ρουτίνα κοινωνικής ψυχολογίας, η οποία μεταφράζεται σε τυποποιημένη πολιτική συμπεριφορά κι επαναλαμβάνεται σταθερότατα σε όλες τις περιστάσεις φυσικών καταστροφών, κάθε φορά δηλαδή που ο μέσος άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με στοιχεία τα οποία δεν μπορεί να ελέγξει. Τις μεγάλες δασικές πυρκαγιές, τους σεισμούς, τα ναυάγια, την λαθρομετανάστευση, τις ασύμμετρες απειλές… οτιδήποτε. Η υπολανθάνουσα ιδέα εδώ είναι πως ό,τι δεν μπορεί να επιτύχει ο πολίτης, μπορεί να το επιτύχει το κράτος ή οι συνασπισμένοι και ειδικευμένοι φορείς
Πρόκειται για μία λαϊκή πεποίθηση, τόσο βαθειά ριζωμένη ώστε, κάθε που διαπιστώνεται πως ακόμη κι αυτό το ίδιο το κράτος μπορεί να μη καταφέρνει τόσο καλά, γεννά ένα μοναδικό κύμα δυσαρέσκειας και επιθετικού λόγου. Ο κόσμος αρνείται να παραδεχθεί ότι μερικά πράγματα απλώς υπερβαίνουν τις δυνατότητες ακόμη και του οργανωμένου Όλου ή ότι αυτονομούνται και δεν επιδέχονται κανενός είδους έλεγχο. Κι ο λόγος που δεν το παραδέχεται είναι επειδή -εάν το δεχθεί- τότε θα καταδυθεί στην απόλυτη ανασφάλεια. Θα παραδοθεί στα αμείλικτα νύχια του φόβου. Ποιος άραγε ανάμεσα μας είναι τόσο ψύχραιμος ώστε να δεχθεί κάτι τέτοιο? Πολύ πιο εύκολο έρχεται του καθενός να μαλώνει να νουθετεί, να παραδείχνει, να στηλιτεύει, ακόμα και να εγκαλεί ή να απειλεί τις αρχές να ‘κάνουν καλά’ το έργο τους και να εξουδετερώσουν την απειλή.
Γιατί οι άνθρωποι όντως αρέσκονται να πιστεύουν πως ΟΛΕΣ οι απειλές είναι ελέγξιμες και διαχειρίσιμες. Η τελευταία φορά που έπαιξε στα ΜΜΕ αυτό το μοτίβο ήταν προσφάτως στην περίπτωση της αρκούδας του βουνού της λίμνης. Η οποία, δίχως να ρωτήσει κανέναν, τόλμησε να διαπλεύσει τη λίμνη, να περάσει και να κατσικωθεί επί τρεις συναπτές εβδομάδες στην περιοχή του προφήτη Ηλία. Κι όταν την ‘λιποθυμήσανε’, και την μετέφεραν στα σύνορα, αυτή έκανε στροφή και γύρισε ξανά στα καθ’ ημάς. Κάποιοι τότε άρχισαν να γράφουν λίβελους. Γέμισαν τα κοινωνικά δίκτυα με αγανακτισμένα και επιθετικά σχόλια εναντίον των αρχών και των φιλοζωικών σωματείων που ενώ ‘τα παίρνουν χοντρά’ δεν κάνουν σωστά την δουλειά τους και δεν ανταποκρίνονται στις ευθύνες τους… Για αυτούς τους κονδυλοφόρους -και για τα μυαλά που κρύβονται από πίσω τους- τα πράγματα είναι εξαιρετικά απλοϊκά. Πάντα εξηγούν τα πάντα με θεωρίες συνωμοσίας. Υπάρχει ο κακός Αρκτούρος, η κακιά Καλλιστώ, το κακό Δασαρχείο, η κακιά αρκούδα από την μια μπάντα και οι καλοί πολίτες από την άλλη
Οι πολίτες οι οποίοι δεν φταίνε σε τίποτε και δεν πρέπει επ’ ουδενί να πάθουνε τίποτα, ακόμη και από τυχαιότητες. Κανένας δεν από αυτούς που καταφεύγουν σε αυτά τα μανιχαϊστικά σχήματα δεν αναγνωρίζει και δεν παραδέχεται το αυτονόητο: Πως αυτά τα πράγματα συνέβαιναν, συμβαίνουν και θα συμβαίνουν πάντα. Ότι η αρκούδα δεν είναι παρά ένα ζώο που κινείται από τα ένστικτά του. Πεινάει- αναζητά τροφή- ελκύεται προς τις περιοχές εκείνες που έχει διαπιστώσει ότι έχουν να της προσφέρουν κάτι για να κόψει την πείνα της…
Ότι τα φιλοζωικά σωματεία είναι αυτό που λέει η λέξη και ΤΙΠΟΤΕ ΠΑΡΑΠΑΝΩ. Δεν είναι οι τρεις σωματοφύλακες.
Δεν είναι οι ιππότες της στρογγυλής τραπέζης. Δεν είναι ζωο-security. Δεν είναι υποχρεωμένα να προστατεύουν τους πολίτες από τις αρκούδες. Ακριβώς το αντίθετο: Έχουν συσταθεί προκειμένου να προστατεύουν τις αρκούδες από τις τυχόν επιθετικές ενέργειες των τυχόν κακών ανθρώπων. Υπάρχουν φιλόζωοι και επιστήμονες μέσα σε αυτά που μελετούν αυτά τα ζώα, που τα τσιπάρουν και παρακολουθούν τις μετακινήσεις τους, που υλοποιούν προγράμματα καταμέτρησης και βελτιστοποίησης των συνθηκών διαβίωσης τους, (προγράμματα που χρηματοδοτούνται από την ΕΕ και όχι από το ελληνικό κράτος όπως πιστεύουνε πολλοί) και που υποδεικνύουν, τέλος, και ένα σωρό μέσα προστασίας από τις ενέργειες τους. Αν μια αρκούδα παρεισφρήσει μέσα στον αστικό ιστό ή αν μπει σε κάποια ιδιοκτησία και προκαλέσει καταστροφές, αν με οποιονδήποτε τρόπο πλησιάσει κατοικημένες ζώνες και σημεία όπου κινούνται άνθρωποι, τότε υπεύθυνα όργανα για την απομάκρυνση του ζώου είναι τα κρατικά. Ο ρόλος των σωματείων είναι συμβουλευτικός και επικουρικός.
Το ζώο φυσικά και δεν δολοφονείται, όπως πολύ θα το ήθελαν -και εμμέσως το υποστηρίζουν- μερικοί μνησίζωοι. Υπνωτίζεται με ειδικό φυσίγγιο και μεταφέρεται σε ένα απομακρυσμένο σημείο για να συνεχίσει εκεί την ζωή του. Αν αποφασίσει να επανέλθει, αυτό δεν σημαίνει ότι κάποιοι δεν έκαναν καλά την δουλειά τους. Σημαίνει απλά ότι θα χρειαστεί να την ξανακάνουν. Κάποια στιγμή λοιπόν θα πρέπει επιτέλους να παραδεχθούμε πως απρόοπτα και ατυχήματα συμβαίνουν και ότι κάθε φορά που αυτά θα συμβαίνουν θα πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε εκ των ενόντων κι όχι να αγανακτούμε και να μεμψιμοιρούμε. Κανένας δεν μας υπέγραψε συμβόλαιο πως αυτός εδώ ο κόσμος στον οποίο ζούμε είναι ένας κόσμος ασφαλής και σίγουρος, ότι είναι μια μεγάλη παιδική χαρά, αποκλειστικά φτιαγμένη για την ψυχαγωγία και την άνεση μας.