Γράφει η Νένα Παπαδοπούλου

Άσχημες ψυχές που αργείς να τις ανακαλύψεις…

Άσχημές ψυχές κρυμμένες σε ανθρώπους που μοιάζουν άγγελοι.

Ένα θέμα, από κείνα που έχω αφήσει ξεχασμένα στο συρτάρι μου για μήνες.

Σήμερα η κλεψύδρα του χρόνου μου τελείωσε και ξεχείλισε το ποτήρι των αναβολών που έδωσα στον εαυτό μου.

Έτσι, ήρθε η στιγμή, να σας μιλήσω γιαυτούς τους ανθρώπους.

Με μια ασχήμια που δεν φαίνεται με το γυμνό μάτι, μια ασχήμια καλά κρυμμένη βαθιά μέσα του.

Μοιάζει σαν ένα μαχαίρι που στο καρφώνουν σιγά σιγά πίσω στην πλάτη, σε σημείο που δεν μπορείς να το διακρίνεις ούτε όταν γυρνάς το κεφάλι σου.

Άνθρωποι που σε σκοτώνουν χαμογελώντας, σε πληγώνουν θεωρώντας ότι το αξίζεις, σε φορτώνουν με δικά τους βάρη με τόση ευκολία και σε βασανίζουν με έναν θάνατο αργό γεμάτο με τα δικά σου συναισθήματα που σβήνουν ένα ένα.

Οι ενοχές δεν τους αγγίζουν καν.

Το βλέμμα τους μαρτυρά τη ζήλεια και τη μνησικακία για ότι όμορφο υπάρχει γύρω τους.

Αναγνωρίζουν από μακριά τους αθώους και θέτουν σε εφαρμογή το σχέδιο τους. Ένα σχέδιο που έχει ένα και μόνο στόχο, να μην μείνει κανείς να πιστεύει στην αγάπη και στην αλήθεια. Να γίνουν όλοι σαν αυτούς.

Λέξεις όπως αγάπη, συμπόνια, κατανόηση, έλεος τους είναι παντελώς άγνωστες.

Άνθρωποι με «άσχημες» ψυχές.

Είναι εκείνοι που αν τους αντιληφθείς νωρίς, ίσως γλιτώσεις το δηλητήριο τους.

Δεν αξίζει να τους πας κόντρα, το μόνο που αξίζουν είναι λύπηση.

Να τους λυπάσαι γιατί δεν ξέρουν τι θα πει ευτυχία μέσα από την αγάπη, δεν ξέρουν τι θα πει να κάνεις καλό και να γεμίζει η ψυχή σου από αυτό.

Να τους λυπάστε και να φεύγετε μακριά τους.

Μόνο αυτό τους αξίζει τελικά.

Είναι ένα ψέμα χωρίς ψυχή.

Αφιερωμένο σε όλους εσάς που με την «ασχήμια» σας μολύνατε και την δικιά μου ζωή.