Λένε το πιο δύσκολο στη ζωή δεν είναι να αγαπήσεις μα να αγαπηθείς.

Όταν συμβαίνει είναι ξεχωριστό, μοναδικό κι υπέροχο. Μα τόσο σπάνιο. Αλλιώς θα κοιτούσαμε τριγύρω
και θα διαπιστώναμε ότι κατοικούμε σ’ έναν πλανήτη που θα βούλιαζε από ευτυχία κι αγάπη.
Έναν τόπο ειρηνικό και όμορφο. Χωρίς κακία, χωρίς έχθρες, ζήλιες και φθόνο.
Το ξέρετε καλά πως δεν είναι έτσι.

Ο κόσμος μας είναι γεμάτος μοναξιά, ερημιά κι απογοήτευση. Κυρίως γεμάτος απόρριψη.
Γι αυτό ακριβώς εμείς, οι τυχαίοι ποιητάδες, έχουμε απήχηση και μας διαβάζει ο κόσμος. Διαφορετικά κανείς δεν θα μας είχε ανάγκη.
Μα δεν ήθελα να γράψω αυτό. Αυτά τα βλέπετε κάθε μέρα στη ζωή σας.
Ήθελα να γράψω για το ξεπέρασμα. Το μετά. Ναι αυτό.
Γιατί όλη η ένταση του δοσίματος μένει μέσα μας όταν μας απορρίπτουν. Όλες οι θυσίες κι οι υποχωρήσεις που κάναμε επιστρέφουν με δύναμη και μας μαστιγώνουν. εκείνα τα αναρίθμητα κι αναπάντητα “γιατί” μας στοιχειώνουν.

Μην ρωτάς “γιατί”. Γιατί έτσι.
Ούτε ο πρώτος είσαι, ούτε ο τελευταίος που την πάτησε.
Είναι δύσκολο, το ξέρω, να δεχθείς πως το πολυτιμότερο που είχες κι έδωσες το πέταξαν στα σκουπίδια.
Είναι βουνό ολόκληρο και Γολγοθάς και πόνος τούτο το βουβό το δάκρυ, που μοιάζει με θάλασσα φουσκωμένη παρά με δάκρυ ανθρώπου. Και νιώθεις στεγνός και άδειος. Ένας ζωντανός – νεκρός, ξερός μέσα σου.

Δεν θα γυρίσει πίσω. Κι αν γυρίσει επειδή ικέτευσες, δεν αξίζει.
Μάζεψε την αξιοπρέπεια σου και προχώρα. Να ξέρεις, τούτο είναι και το δύσκολο.
Όχι, κάτσε και σκέψου. Τι να το κάνεις το σκουπίδι που θα σου πετάξει επειδή σε λυπήθηκε;
Διότι σε λυπήθηκε. Δεν είσαι επιλογή, οίκτος είσαι.
Σταμάτα να κλαις και να σέρνεσαι στα πατώματα. Δεν υπάρχει “γιατί”. Κοίτα αλλού.
Κοίτα στον καθρέφτη. Αυτόν τον υπέροχο, δοτικό άνθρωπο, που δεν τον εκτίμησαν.
Εσύ πρέπει τώρα να τον στηρίξεις, να τον αγκαλιάσεις και να τον φροντίσεις.
Να τον αγαπήσεις όσο δεν τον αγάπησαν. Γιατί μόνο αυτόν έχεις. Τον εαυτό σου.

Αν θες την γνώμη μου μην τον εξευτελίζεις. Δεν έχει αξία να κλαις και να λυπάσαι για όσους δεν σε εκτίμησαν.
Εκείνοι έχασαν. Να τους αφήνεις στις επιλογές τους. Κάπου σ’ ένα ποίημα μου το έχω γράψει:
“… η καλύτερη τιμωρία
να φεύγεις
και να αφήνεις τον άλλον
αγκαλιά με τις επιλογές του”.

Φύγε, λοιπόν.
Φύγε από εκεί που δεν χωράς. Από δανεικά “σ’ αγαπώ” και ψεύτικα “σε θέλω”.
Φύγε με το κεφάλι ψηλά και το κορμί στητό και λεύτερο.
Ολόκληρος κόσμος σε περιμένει.
Ζήσε για εσένα.
Αγάπη, δεν ήταν ποτέ.

Γράφει η Ρένα Γέρου