Κοιτούσα παλιές φωτογραφίες και βρήκα μια φωτό του πατέρα μου που δεν είχα ξαναδεί, με ιδιόχειρη αφιέρωση στο πίσω μέρος, που λέει, Μπολόνια, το τελευταίο μάθημα , με τους συμφοιτητές μου της κτηνιατρικής
.Ο πατέρας μου είναι ο κύριος με το σκούρο σακάκι στη δεύτερη σειρά, ανάμεσα στους καθηγητές με τις άσπρες μπλουζες .Δύσκολες σπουδές, με δύσκολα οικονομικά μετά τον πόλεμο, ακόμη δεν υπήρχε κτηνιατρική σχολή στην Ελλάδα και οι Έλληνες βγαίναν εξωτερικό για σπουδές .Νομίζω ένα χρόνο μετά που έφυγε στην Ιταλία ο πατέρας μου άνοιξε Κτηνιατρική σχολή στη Θεσ/νίκη.
Απο τους πρώτους κτηνιάτρους στη χώρα, υψηλής κατάρτισης, σπουδαίος επιστήμονας ,κατά γενική ομολογία, εξαιρετικός, φιλότιμος, εργατικός άνθρωπος .Έδωσε πολλά στον τομέα του, αρρώστησε και αυτός όπως και πολλοί συνάδελφοί του από μελιταιο πυρετό, από εμβολιασμούς, ταλαιπώρησε τη μεση του και την υγεία του, αλλά ποτέ δεν δυσανασχετησε .
Αγαπουσε αυτό που έκανε και το έκανε με μεράκι και αυταπάρνηση .Μάθαινε τους νεότερους, τους εκπαίδευε,και πάντα όταν τα πράγματα δυσκόλευαν για το ζώο σε κάποια περίπτωση, ζητούσαν οι ίδιοι οι συνάδελφοί του τη συνδρομή του,γιατί λέγανε αν δεν τα καταφέρει ο Ματσος ο Θόδωρος δεν θα μπορέσει κανένας άλλος να σώσει το ζωντανό .Τέσσερα χρόνια χωρίς τη φυσική του παρουσία, η ψυχική όμως είναι ακόμη πιο δυνατή
.Είναι παντού στη σκέψη και στη ζωή μας, στις δυσκολίες αντλώ δύναμη από αυτόν, σκεφτόμενη πως θα αντιδρούσε ο ίδιος σε παρόμοιες καταστάσεις και μιμούμενη τις συμπεριφορές του .Αυτός είναι ο δικός μου πατέρας ?