Κι όμως κάπου στο τέλος θα πρέπει να βρεθεί μια χρυσή τομή… Από την μια υπάρχουν οι περίοικοι οι οποίοι έχουν το ιερό δικαίωμα στο τέλος μιας κοπιαστικής ημέρας να θέλουν να αποσυρθούνε στο σπιτάκι τους, να χαλαρώσουν και να κοιμηθούν. Από την άλλη υπάρχουνε τα ‘μαγαζιά’ για τα οποία η εργασία εκκινεί τις προμεσονύκτιες ώρες και η μουσική τους κρατάει ίσαμε το πρωί. Αυτά τα δύο πράγματα ταυτόχρονα είναι αυτονόητο πως δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Δεν γίνεται από την μια τα μαγαζιά, να μεταδίδουν μουσική στην διαπασών και από την άλλη οι περίοικοι, να κοιμούνται του καλού καιρού. Ή το ένα θα βρει χώρο να συμβεί, ή το άλλο.
Ο νομοθέτης φυσικά προνόησε γι αυτό. Αλλά, η διατύπωση και οι προβλέψεις του ισχύοντος νόμου, από πολλούς θεωρούνται πλέον ως απολύτως ξεπερασμένες και αναντίστοιχες της εποχής.
Κάθε φορά που γίνεται μια καταγγελία και επεμβαίνει η αστυνομία τα κοινωνικά δίκτυα γεμίζουν από διαμαρτυρίες επιθετικές. Που πηγαίνει επιτέλους αυτή η πόλη? Τι μιζέρια είναι αυτή? Μετά μου θέτε ανάπτυξη και τουρισμό…. Συγκεντρωμένες και συνοψισμένες όλες οι προτάξεις αυτού του τύπου λένε κάτι εξαιρετικά απλό: Οσοι θέλετε να κοιμηθείτε να πάτε να κόψετε το λαιμό σας ή να πάρετε βαρβιτουρικά ή να εκπατριστείτε και να αφήσετε τους υπόλοιπους να χοροπηδάνε και να ουρλιάζουν έως το πρωί. Γιατί ο πολιτισμός και η ανάπτυξη και η πρόοδος μιας πόλης είναι ακριβώς αυτό:
Οι μεν να ζουν και να ψυχαγωγούνται εις βάρος των δε. Οι νεολαίοι να χοροπηδούν σαν ινδιάνοι και οι ηλικιωμένοι να υποφέρουν σαν μάρτυρες στο Κολοσσαίο. Είναι δίκαιο αυτό? Είναι ποτε δυνατόν να ψηφιστεί κάποιος νόμος που να το επιτρέπει? Όχι βέβαια. Μέσα σε κάθε κοινωνία όλοι έχουν ίσα δικαιώματα και σε καμία περίπτωση δεν προβλέπεται τα δικαιώματα κάποιας κατηγορίας να ασκούνται εις βάρος των δικαιωμάτων κάποιας άλλης. Τα δικαιώματα μιας θιγόμενης κατηγορίας ανθρώπων σε οποιοδήποτε επίπεδο νομολογίας, είτε εθνικό είτε ξένο, θεωρούνται σεβαστά ακόμη κι αν αυτή η κατηγορία εμπεριέχει ελάχιστα άτομα, ακόμη και αν θίγεται ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΑΤΟΜΟ.
Από δικαιακής πλευράς αυτή είναι η πρόβλεψη, αυτό ισχύει, τελεία και παύλα. Κι ισχύει επειδή η διάταξη αυτή είναι θεμελιώδης,. Αποτελεί δομικό πυλώνα του στοιχειώδους δικαίου και δεν πρόκειται να αλλάξει εις τους αιώνας των αιώνων, όσο και να χτυπιούνται οι αρνητές της. Από την άλλη πλευρά ωστόσο θα πρέπει κάποια στιγμή να αναγνωριστούν και τα δίκαια των επιχειρήσεων ψυχαγωγίας… Εφόσον η επικρατούσα κουλτούρα των νεολαίων επιβάλει ξενύχτι μετά μουσικής, όποιος επιχειρηματίας τολμήσει να αγνοήσει αυτή την ντιρεκτίβα, θέτει αυτομάτως εαυτόν εκτός συναγωνισμού. Διακινδυνεύει να τον πετάξει έξω η αγορά. Κατά συνέπεια θα πρέπει να μεταδίδει όπως και νάχει μουσική και να επινοεί τρόπους να συγκρατεί το κοινό του έως τα ξημερώματα. Αυτό όμως είναι σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες. Γίνεται να πετύχει κάτι τέτοιο δίχως να κοντραριστεί με την απαίτηση οικιακής ηρεμίας των περιοίκων που συνομολογήσαμε παραπάνω? Μπορεί να επινοήσει και να επιβάλει μια λύση προσωπική δική του και μόνος του? Δυσκολο. Γι αυτό και έρχεται η ώρα που η εστίαση/αναψυχή θα βρεθεί αντιμέτωπη με την ανάγκη ενός συμβιβασμού. Γι αυτό και έρχεται η στιγμή όπου μια υπέρβαση εκ των πραγμάτων θα κριθεί αναγκαία. Αμφότερες οι παρατάξεις, περίοικοι και επιχειρηματίες, οφείλουν σε κάποιο χρονικό σημείο να κάτσουνε στο ίδιο τραπέζι και να συζητήσουνε το πρόβλημα. Όχι για να διατυπώσουν ανελαστικές θέσεις και για να τσακωθούνε. Να το συζητήσουν προκειμένου να τα βρούνε! Αυτό που απαιτείται είναι μια συμφωνία κυρίων. Κάτι σαν: Αν εσείς κάνετε αυτό υπέρ ημών τότε κι ημείς θα πράξουμε αυτό υπέρ σας. Να βάλουνε κάτω τα υπέρ και τα κατά, να δούνε τα όρια και τις αντοχές του καθενός και να συμφωνήσουν επάνω μια χρυσή τομή. Δεν πρόκειται εδώ να προτείνω καμία απολύτως λύση -αν και μου περνάνε μερικές ιδέες από το μυαλό…. Και δεν το κάνω επειδή έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στους ανθρώπους αυτής της πόλης. Πιστεύω ότι όταν λογικοί και έξυπνοι άνθρωποι βαλθούν -με καλή πρόθεση και με συμπαγή θέληση- να επιλύσουν εξάπαντως ένα πρόβλημα και να συμβιβαστούνε μεταξύ τους, στο τέλος είναι βέβαιο πως θα τα καταφέρουν. Κι όταν θα συμβεί αυτό, ο νόμος πλέον θα υποπέσει σε αχρησία αφού κανείς δεν θα καταγγέλνει κανέναν και κανένας αστυνομικός δεν θα έρχεται νύχτα απολογούμενος «Συγγνώμη αλλά, όπως καταλαβαίνετε, είμαι εκ θέσεως υποχρεωμένος να κάνω την δουλειά μου…»