• Σε αρκετούς φάνηκε παράδοξο ενώ δεν ήταν διόλου.

• Για ποιον λόγο όλοι οι υποψήφιοι δήμαρχοι της Καστοριάς θεώρησαν απαραίτητο να τοποθετηθούν επί της υποθέσεως του 4ρτου Δημοτικού?

• Μα γιατί, αφενός είδανε εδώ μια ευκαιρία προσωπικής προβολής κι αφετέρου γιατί ένοιωσαν πραγματικά υποχρεωμένοι να το κάνουν.

• Όταν δηλώνεις ‘τοπικός πολιτικός ανήρ’ οφείλεις φυσικά να παρέχεις και τις αναγκαίες προς τούτο αποδείξεις. Τι κάνει λοιπόν ένας πολιτικός? Παράγει πολιτική. Διατυπώνει θέσεις, σχέδια και πλάνα για μελλοντικές εξελίξεις

• Εφόσον στην υπόθεση του 4ρτου Δημοτικού ένας –ο πρώτος εξ’ αυτών τόλμησε/ μπήκε στον κόπο να διατυπώσει μία άποψη, κατέστη αυτομάτως υποχρεωτικό να το κάνουν και όλοι οι υπόλοιποι. Λόγω των αναπόφευκτων συγκρίσεων. Για μη φανεί ότι υστερούσαν!

• Θα μου πεις ‘σιγά την πολιτική επιτομή και τις σολομώντειες λύσεις’.

• Δεν έχει σημασία.

• Αυτό που προείχε ήταν το πολιτικό παρών. Η διατύπωση μιας θέσης -βαρύτιμης ή ελαφριάς, αδιάφορο. Η προβολή ήταν το μοναδικό ζητούμενο και τίποτε παραπέρα από αυτή. Θέματα σαν κι αυτό προκύπτουν κάθε μέρα και ταλανίζουν τις τοπικές κοινωνίες αδιαλείπτως. Μόνο, που δεν συμπίπτουν πάντοτε με μια προεκλογική περίοδο. Οπότε αυτό που δεν κάνανε τις άλλες, τις ημερολογιακά ουδέτερες φορές, έπρεπε αναποδράστως να το κάνουν τώρα. Ετσι και δεν εμφανιζόταν ένα πρόβλημα όπως αυτό του 4ρτου Δημοτικού θα ήταν αναγκασμένοι να επινοήσουν ένα. Χάριν του τζερτζελέ και μόνον.

• Γιατί, καλώς ή κακώς, έτσι είναι η πολιτική! Θέλει λέγειν . Θέλει να μιλάς με στόμφο και –αδιαφόρως του τι αξία στ’ αλήθεια έχει αυτό που λες, να δείχνεις ότι το πιστεύεις 100% . Να ρίχνεις όλο σου το βάρος επάνω στην θεραπεία που προτείνεις, παρασύροντας και άλλους να σε πιστέψουν .

• Εδώ με θυμόσοφο λακριντί έκανε ολόκληρη περιουσία ο Λιακόπουλος ο ‘κάμερα σε μένα’ και κόντεψε να πουλήσει χειρόγραφες επιστολές του Ιησού ο ισαπόστολος Βελόπουλος και δεν θα σταθούν άραγε ικανοί οι δικοί μας πολιτικοί να πείσουν μια κρίσιμη μάζα ψηφοφόρων πως κρατούν στα χέρια τους τις λύσεις?

• Η πολιτική δεν έχει καμία απευθείας σχέση με την λογική. Το ισχυρίζεται, αλλά απέχει. Ακολουθεί άλλες πιο τεθλασμένες ατραπούς.

• Ο πολιτικός συμπεριφέρεται λιγάκι και σαν ταχυδακτυλουργός.

• Σου δείχνει, ας πούμε, έναν κύβο Ρούμπικ μπερδεμένο, ως διατύπωση ενός προβλήματος και ακολούθως στον ξαναδείχνει τακτοποιημένο, ως μια ταχύρυθμη λύση.

• Εκανε μήπως τις κινήσεις που απαιτούνται για να τον συνεφέρει, αναρωτιέσαι.

• Όχι βέβαια.

• Είτε τον πάσαρε κάτω από το τραπέζι σε έναν ταλαντούχο υπάλληλίσκο του να κάνει εκείνος το χαμαλίκι, είτε έκανε αυτό που είχε κάνει μια φορά ένας πονηρός μου ξάδελφος. Τον κοπάνισε στα μουλωχτά στο τραπέζι, τον διέλυσε και μετά τον ξανασυναρμολόγησε, βάζοντας τα κουτάκια εκεί όπου έπρεπε κανονικά να είναι. Σαν να λέμε δηλαδή σαν εκείνον τον αρχαίο τρόπο που έλυνε τους κόμπους κι ο μεγαλέξανδρος .

• Το κοινό, ο πολιτικός του επιτρέπει να βλέπει τις φάσεις και ποτέ την πλήρη ακολουθία. Ορίστε η αρχή ως πρόβλημα -ιδού στο τέλος και η λύση. Χειροκροτήστε με παρακαλώ.

• Και χειροκροτούνε όντως. Καθότι τι ζητάει ,κύριε, η κάθε ταλαιπωρημένη κοινωνία?

• Να ζήσει το παραμύθι της παλινόρθωσης ενός Μεσσία.

• Αυτό ζητάει.