Η επιληψία είναι μια χρόνια παροξυσμικήνευρολογική διαταραχή που έχει ως χαρακτηριστικό της τις επιληπτικές κρίσεις
.Οι επιληπτικέςκρίσεις είναι το αποτέλεσμα μιας μη φυσιολογικής,αιφνίδιας, υπέρμετρης και υπερσύγχρονηςεκφόρτισης μιας ομάδας εγκεφαλικών νευρώνωνστον εγκέφαλο.
Η επιληψία έχει περιγραφεί από αρχαιοτάτους χρόνους. Ήδη το 1050 π.χ. περίπου οι βαβυλώνιοι γιατροί περιγράφουν με τις λέξεις “Sibtu” και “Sabatu” (κατάληψη και καταλαμβάνω), τις επιληπτικές κρίσεις που παρατηρούν στους ασθενείς τους, και τις αποδίδουν σε δαιμόνια που καταλαμβάνουν την ψυχή του ασθενούς.
Ο Ιπποκράτης, στο βιβλίο του “ΠΕΡΙ ΙΕΡΗΣ ΝΟΥΣΟΥ” δεν υιοθετεί την θεϊκή και δαιμονική αιτιολογία της νόσου αλλά υποστηρίζειότι “η λεγόμενη ἱερὴ νόσος (η επιληψία) δεν είναι, ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο ιερή από τις υπόλοιπες αρρώστιες. Οφείλεται και αυτή, όπως και εκείνες, σε φυσικές αιτίες και συνεπώς ανάλογους δρόμους πρέπει να ακολουθεί και η θεραπεία”. Υπεύθυνες για την αρρώστια είναι σύμφωνα με αυτόν διεργασίες που συντελούνται στον εγκέφαλο, τον οποίο θεωρεί το κέντρο του σώματος.
Πόσο συχνή πάθηση είναι;
Περίπου 50εκατομμύρια άνθρωποισε όλο τον κόσμοέχουνεπιληψία, καισχεδόν το 80% των περιστατικών με επιληψία εμφανίζεταιστις αναπτυσσόμενες χώρες. Η έναρξητων νέων περιπτώσεωνεμφανίζεται πιοσυχνά σεβρέφηκαι τους ηλικιωμένους.
Ποια είναι τα συμπτώματα;
Τα συμπτώματα της επιληψίας, η κλινική δηλαδή εκδήλωση της, είναι οι επιληπτικές κρίσεις ταξινομούνται ανάλογα με την έκταση της εκφόρτισης σε γενικευμένες όταν η εκφόρτιση γίνεται ταυτόχρονα και στα δύο ημισφαίρια, και εστιακές όταν η εκφόρτιση ξεκινάει από συγκεκριμένο σημείο του εγκεφάλου, με διάφορους υποτύπους στην κάθε κατηγορία.
Τα επιληπτικά σύνδρομα ταξινομούνται και αυτά με βάση δύο άξονες: με βάση τον τύπο των κρίσεων που εμφανίζονται χωρίζονται σε γενικευμένες και σε εστιακές, και με βάση την αιτιοπαθογένεια σε ιδιοπαθής και συμπτωματικές. Η ταξινόμηση αυτή είναι πολύ σημαντική για την πρόγνωση και για την θεραπευτική αντιμετώπιση των κρίσεων.
Πως γίνεται η διάγνωση;
Για την διάγνωση της επιληπτικής κρίσης είναι πολύ σημαντικό το ιστορικό από τον ασθενή και το περιβάλλον, καθώς συνήθως ο ιατρός δεν βλέπει τον ασθενή την ώρα της κρίσης. Επεισόδια απώλειας της συνείδησης με σπασμούς, με απώλεια ούρων, με δάγκωμα της γλώσσας, και κυρίως με υπνηλία-συγχυτική κατάσταση αφού συνέλθει ο ασθενής είναι ενδεικτικά μιας επιληπτικής κρίσης. Η διάγνωση υποστηρίζεται και εργαστηριακά κυρίως με το Ηλεκτροεγκεφαλογράφημα, που καταγράφει την ηλεκτρική δραστηριότητα του εγκεφάλου και μπορεί να εντοπίσει τυχών «ανώμαλη δραστηριότητα».
Υπάρχει θεραπεία;
Oι επιληπτικές κρίσεις ελέγχονται συνήθωςμε την φαρμακευτική αγωγή. Υπάρχουν πολλά αποτελεσματικά αντιεπιληπτικά φάρμακα σήμερα, και ιδίως τα νεότερης γενιάς φαίνεται να έχουν πολύ λιγότερες παρενέργειεςαπό τα παλαιότερα αντιεπιληπτικά φάρμακα, κάτι που έχει ιδιαίτερη σημασία αν σκεφτούμε ότι οι ασθενείς θα πρέπει να λάβουν μια μακροχρόνια αγωγή. Ωστόσο, ένα μικρό ποσοστότων ατόμων μεεπιληψίαδεν έχουνέλεγχο των επιληπτικών κρίσεων, ακόμη και με τα καλύτεραδιαθέσιμαφάρμακα. Η χειρουργική θεραπεία της επιληψίας μπορεί να προσφέρει έλεγχο των κρίσεων σε ορισμένα μόνο επιληπτικά σύνδρομα όταν δεν υπάρχει ικανοποιητικός έλεγχος των κρίσεων με την φαρμακευτική αγωγή.Δεν είναι όλα τασύνδρομαεπιληψίαδια βίου – ορισμένα σύνδρομαπεριορίζονταισε συγκεκριμέναστάδια της παιδικής ηλικίας.