Ζουμε σε μια πόλη που στις τελευταίες δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα οι άνθρωποι σαν ξεπόρτιζαν τα απογεύματα του καλοκαιριού το έκαναν έχοντας και μια ζακετούλα ριγμένη στο μπράτσο τους
- . Ετσι! Δια παν ενδεχόμενον! Γιατι, ακόμη και μέσα στην Αυγουστιάτικη ντάλα, όπως ξεκινούσε το βραδάκι, το σήκωνε το αεράκι της η Ορεστιάδα και έσπρωχνε μια κάποια ψυχρούλα προς τις δυο μας παραλίες…
- Μετά, ήρθε η κλιματική αλλαγή και, χρόνο με τον χρόνο, τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν…
- Εως που φτάσαμε πλέον να κονταροχτυπιόμαστε με έναν καύσωνα 10 ημερών, που τον βαπτίσανε και ιστορικό και που θάπρεπε να του βγάλουν κι ένα δεύτερο όνομα:
- Να τον λένε και ‘οικονομοκτόνο’.
- Γιατί, ποιος λογικός άνθρωπος ξεμυτάει από το σπίτι του κατά την διάρκεια της μέρας, όταν έξω υπάρχουν τόσο υψηλές θερμοκρασίες? Που να πάει και να κάνει τι? Μόνον για περιστάσεις ύψιστης χρείας κι ανάγκης.
- Αμα πρόκειται για ψυχαγωγία, και για διασκέδαση το βάζει κάτω το πράμα το ζυγίζει και το σκέφτεται. Είναι βλέπεις και εκείνα τα μέτρα κατά της πανδημίας που δεν επιτρέπουν στα καφέ και στα λοιπά μαγαζιά να δέχονται άνετα τον κόσμο εντός, να σφραγίζουνε τις πόρτες και να δουλεύουν με τα aircondition….
- Οπότε μένουν τα τραπεζάκια έξω.
- Στα οποία έτσι και πας να κάτσεις, βράζεις.
- Και δεν κάθεσαι, και δεν πας, και δεν το κουνάς ρούπι από το σπίτι ίσαμε την δύση του ηλίου τουλάχιστον.
- Ναι, αλλά κάπως έτσι είναι που πέφτει η κίνηση. Η ήδη πεσμένη λόγω της απουσίας των περισσοτέρων. Κάπως έτσι περιορίζονται ακόμη περισσότερο τα έσοδα και αρχίζει μετά το ισοζύγιο να γέρνει προς το κόκκινο.
- Τις χρονιές που ο καύσωνας κρατούσε για μία και δυο ημέρες, οι καταστηματάρχες λέγανε ‘νισάφι να γίνει’. Η διάρκεια όμως αυτή, η τωρινή, των δύο σχεδόν εβδομάδων, πληγώνει άσχημα τα ταμεία τους.
Του Λεωνίδα Εκιντζόγλου